دارالعلم

از نظر تعلیمات اسلامی، هر گناه اثری تاریک کننده و کدورت‏ آور بر دل آدمی باقی می‏ گذارد و در نتیجه میل و رغبت به کارهای نیک و خدایی کاهش می‏ گیرد و رغبت به گناهان دیگر افزایش می‏ یابد.

متقابلًا عبادت و بندگی و در یاد خدا بودن وجدان مذهبی انسان را پرورش می‏ دهد، میل و رغبت به کار نیک را افزون می‏ کند و از میل و رغبت به شر و فساد و گناه می‏ کاهد، یعنی تیرگی های ناشی از گناهان را زایل می‏ گرداند و میل به خیر و نیکی را جایگزین آن می‏ سازد.

در نهج البلاغه خطبه‏ ای هست که درباره نماز، زکات و اداء امانت بحث کرده است. پس از توصیه و تأکیدهایی درباره نماز، می‏ فرماید:

وَ انَّها لَتَحُتُّ الذُّنوبَ حَتَّ الْوَرَقِ وَ تُطْلِقُها اطْلاقَ الرِّبَقِ وَ شَبَّهَها رَسولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله بِالْحَمَّةِ تَکونُ عَلی‏ بابِ الرَّجُلِ فَهُوَ یغْتَسِلُ مِنْها فِی الْیوْمِ وَاللَّیلَةِ خَمْسَ مَرّاتٍ، فَما عَسی‏ انْ یبْقی‏ عَلَیهِ مِنَ الدَّرَنِ‏؟(خطبه 197).

نماز گناهان را مانند برگ درخت می‏ریزد و گردن ها را از ریسمان گناه آزاد می‏ سازد. پیامبر خدا نماز را به چشمه آب گرم که بر در خانه شخص باشد و روزی پنج نوبت خود را در آن شستشو دهد تشبیه فرمود. آیا با چنین شستشوها چیزی از آلودگی بر بدن باقی می‏ ماند؟(سیری در نهج البلاغه،ص 103).