دارالعلم

وقتی حسین علیه السلام او را نزد خود فراخواند، روی درهم کشید و به گوشه ای خزید. «مرا با حسین علیه السلام چه کار؟ او در راهی است که جز مرگ، پایانی ندارد.»

زن، نزد شوی رفت. گفت: ای زهیر، آیا دعوت فرزند رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم را این گونه پاسخ می دهی؟ 

این کلمات و چهره حیرت زده زن، زهیر را دگرگون کرد. می دانست که «دلهم» همسر وفادار و فداکارش، جز از روی خرد و ایمان سخن نمی گوید. اسب خواست و لباس رزم پوشید و به سوی خیمه های حسین علیه السلام رهسپار شد.

زن، مرحبا گویان مرد آرزوهای خود را بدرقه کرد. نیز بدو گفت: آنگاه که در بهشت جام از دست ساقی کوثر می گیری و روی در روی پیمبر خدا صلی الله علیه آله و سلم می نشینی مرا به یاد آور و شفاعت  کن.                                                                  

  (دانشنامه امام حسیین ج 5، ص 175)

وهب بن وهب مسیحی بود و مادرش نیز. آنان از راه حسین علیه السلام با اسلام آشنا شدند و مسلمانی را برگزیدند. سال ها گذشت تا اینکه دست سرنوشت آن مادر و فرزند را همراه قافله حسینی کرد.

آن دو که اسلام را از حسین علیه السلام آموخته بودند سر آن داشتند که دارالسلام(بهشت) را نیز از او بگیرند. روز عاشورا وهب بر اسب سوار شد و عمود خیمه را به دست گرفت و جنگید.هفت تن از سپاه دشمن را برخاک افکند و کشت. سپس اسیر شد. او را نزد عمر بن سعد آوردند : فرمان داد تا گردنش را بزنند او را گردن زدند و سرش را به سوی لشکر امام انداختند.

این عمل شنیع برای آن بود که روحیه و دلیری را از همراهان حسین بگیرند اما مادر وهب ورق را برگرداند . نه تنها نشکست که دلیرانه به میدان رفت پا جا پای فرزند گذاشت. مادر وهب شمشیر فرزند را برگفت و به میدان رفت تا کار ناتمام فرزند را به اتمام رساند.

باز آمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم      وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم

امام به مادر وهب فرمود: “ای ام وهب، برگرد. خداوند، جهاد را از زنان برداشته است اما تو و پسرت، با جدم رسول خدا صلی الله علیه واله و سلم در بهشت خواهید بود.”

«منبع: ریحانه های دشت خون براساس دانش نامه امام حسین ع»

صحرای کربلا در تب گرما و مبارزه می سوخت. هیبت جنگ و خون، هر تنی را می لرزاند و هر دلی را در بیم و هراس می افکند. در میان خون و آتش و تیغ های عریان، ناگاه زنی به میدان آمد که ستون خیمه ای را در دست داشت. همسر عبدالله بن عمیر کلبی، عمود خیمه ای را از جا برکنده بود و به سوی شوهر خسته و مجروحش می رفت تا بگوید: اگر شمشیرت را شکستند و اگر جسم نازنینت را گلستان زخم و خون کرده اند، این ستون خیمه را برگیر و از پای منشین. امام ع آن زن دلیر و خاندانش را دعای خیر کرد و فرمود: بازگرد ای زن و نزد دیگر زنان بنشین که کوره جنگ، آتشین است و رفتن در دل این آتش آدم سوز، بر زنان واجب نیست.

ام وهب فرمان امامش را اجابت کرد و به سوی زنان بازگشت. چندی نگذشت که از هر سو بر حسین و یارانش هجوم آوردند و کلبی، همسر ام وهب کشته شد. زن به سوی شوهر شتافت.نزد او نشست و غبار را از سر و صورت همسر زدود. آنگاه بر سر پیکر خونین شوهر، شعر جانسوزی را زمزمه کرد:” بهشت گوارا بادت ای مرد…” در همین حال، چشم شمر بن ذی الجوشن، به آن زن بی دفاع در میانه میدان افتاد و او را طعمه ای آسان برای سنگ دلی های خود یافت. غلامش را فراخواند؛ عمود خیمه ای را به دستش داد و با انگشت به ام وهب اشارت کرد. غلام ، پیش آمد و ستون خیمه را با همه زور مردانه اش بر سر زن کوبید.زن در کنار همسر شهیدش، نقش برزمین شد و همان جا، جان به جان آفرین تسلیم کرد.

این جان عاریت که به حافظ سپرد دوست                    روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم

و بدین گونه روح تنها زن شهید عاشورا به سوی آسمان عزت و سربلندی پرواز کرد.(کتاب ریحانه های دشت خون براساس دانش نامه امام حسین ع).