دارالعلم

پس از شرک به خداوند، ناامیدی دومین گناه کبیره است که می تواند انسان را به ورطه نابودی کشانده و خسران دنیا و آخرت را نصیب او گرداند.

آیت الله دستغیب(ره) در کتاب گناهان کبیره در مورد ناامیدی می گوید:پس ملاحظه حالات اشخاصی که به درگاه خدا رجوع کرده و حاجت روا شدند، آیا انسان عاقل می تواند از پروردگار کریم خود مایوس و از رستگاری خود یا دیگری نا امید شود؟به خاطر همین است که علما فرموده اند:شخص مسلمان نباید به طور قطع خود را از کفار و فساق بهتر بداند و خود را سعید و آنها را شقی ببیند بلکه باید حالش این طور باشد که اگر لطف و توفیق الهی درباره ما مستمر باشد و با همین حالی که هستیم و بهتر از دنیا برویم و فلان کافر و فاسق هم اگر همین طور خذلان خدا شامل حالش بوده و با این حال فعلی از دنیا برود آن وقت من از او بهتر خواهم بود.

ایشان در ادامه می گوید:ناامیدی از ترقی و تعالی در مراتب انسانیت هرچند مصداق بارز ناامیدی نیست ولی مومن نباید گمان کند که برای ترقی انسان در مقام های معنوی به تنهایی برخی اسباب مثل قوه جوانی و ذکاوت موثر است. در طول تاریخ چه اشخاصی بودند که هیچ کدام از اینها را نداشته و به فضل الهی به درجات عالی رسیده اند مانند فضیل بن عیاض و برهم نصرانی که همه در پیری لطف الهی شامل حالشان شد.

شهید دستغیب در ادامه می گوید:یاس از لوازم و آثار کفر و انکار خداوند است زیرا کسی که خدا را به قدرت و کرم وعلم شناخت و دانست که آفریننده همه عوالم است و قدرتش نامحدود و حکمتش نامتناهی است دیگر باید امیدش فقط به خدا باشد./تبیان

(کتاب گناهان کبیره، ص۹۱ و ص ۹۲)